Forum Wolnych od Alkoholu

AnnaEwa

Idziemy na terapię... i co? co tam będzie? czego będą od nas wymagać? czego możemy wymagać my, czy w ogóle możemy czegoś wymagać? jakie metody, techniki i ćwiczenia będą, lub mogą być stosowane?

Dla osób, które przeszły terapię, może to są pytania głupie. Ale wiem po sobie, że dla osób, które nie wiedzą zupełnie, a rozważają decyzję, to źródło wielkiego stresu. Ja sama przeszłam drogę przez mękę, by terapię znaleźć, i trzykrotnie trafiałam bardzo źle - gdybym wiedziała, czego mogę dla siebie wymagać, być może zaoszczędziłabym wiele czasu i nerwów.

Mam taką prośbę: czy dziewczyny i chłopaki (oraz panie i panowie), którzy odbyli terapię, zarówno dla uzależnionych, współ, jak i DDA, mogliby napisać tu, czego się na terapii spodziewać? Czy coś Was zaskoczyło, co było trudne, co pomogło Wam najbardziej?
Konkretne przykłady mile widziane

Klara

Od mojej terapii minęło....17 lat :szok:

co oznacza, że przez ten czas mogły zostać zmienione sposoby jej prowadzenia i to trzeba mieć na uwadze odnosząc się do doświadczeń.
Do poradni zadzwoniłam na "prośbę" skacowanego męża i w słuchawce usłyszałam, że owszem, mogą przyjąć, ale MNIE, skoro to JA dzwonię. Byłam tak zaskoczona, że na pytanie, czy zapisać pierwszą wizytę, odpowiedziałam twierdząco.
Tak się zaczęło. Niczego nie oczekiwałam, bo nie miałam pojęcia, czego mogę oczekiwać. Nie znałam nikogo terapeutyzowanego, a internet był jeszcze w powijakach.
Najpierw trafiłam na indywidualną rozmowę do terapeutki, która miała być "moja". Była konkretna, a moja współuzależniona głowa ustaliła, że traktuje z politowaniem te moje wynurzenia i myśli o mnie "głupia baba"; na koniec tej pierwszej rozmowy wręczyła mi rozpiskę ze spotkaniami grup Al-Anon radząc, żebym sobie wybrała którąś z grup, a dla mnie znaczyło to wówczas że nie mam jej zawracać głowy, tylko iść na jakąś grupę. Nie wyznaczyła mi terminu następnego spotkania mówiąc, żebym się umawiała z nią w razie potrzeby.
Moje potrzeby były niedookreślone, więc wszystko wydawało mi się na tyle błahe, że nie miałam odwagi zawracać jej głowy i chociaż terapeutka prowadząca grupę kilka razy rzucała w przestrzeń uwagę, żeby pamiętać, że mamy też możliwość spotkań indywidualnych i wiedziałam, że jest to uwaga do mnie. Nie poszłam już więcej I JUŻ.
Oczywiście wiem, że to był błąd, ale czasu już nie cofnę.
Grupa się formowała dość długo, bo przez jakiś czas skład był płynny. Przychodzili ludzie, porozmawiali o tym co ich trapi, słuchali uwag terapeutki i niektórzy już się więcej nie pojawiali, po czym wchodził ktoś następny. Z tych co nie zrezygnowali, mniej więcej po miesiącu uformowała się grupa.
Na pierwszym, już regularnym spotkaniu terapeutka usiłowała nas skłonić do swobodnej rozmowy, ale nie bardzo jej się to udawało, chociaż babeczka była bardzo miła.
Przed następnym spotkaniem przechodząc koło ciastkarni wstąpiłam, żeby kupić coś na ząb, ale kupiłam tyle kruchych ciasteczek z dżemem, żeby starczyło dla innych, a potem jeszcze kawę. No i gdy to wszystko pojawiło się na stołach, atmosfera się rozluźniła, przez cały ten rok gdy się spotykaliśmy, zawsze mieliśmy kawę i ciastka.
Na początku każdego spotkania terapeutka informowała, co zaplanowała na bieżące spotkanie, jednak zawsze na początku była informacja o tym, co się wydarzyło w ciągu tygodnia. W efekcie zwykle zatrzymywaliśmy się na czyichś dramatycznych przeżyciach i oczywiście proponując sposoby wyjścia z sytuacji uczyliśmy się odnosić to do siebie, nasze ale rozgadanie było tak intensywne, że terapeutka podążając za nami w zasadzie nie zrealizowała programu teoretycznego, który miała w planie.
Czasem w konfrontacji tego co wiem z wiedzą jaką wyniosła z terapii Pietruszka żałuję, że umiem tak mało, ale i tak terapia (w połączeniu z Al-Anon) a potem jeszcze forum pozwoliły mi na w miarę normalne funkcjonowanie w ostatniej fazie alkoholizmu zalewającej moją rodzinę i mój dom.

pietruszka

Maciejka

AnnaEwa

Maciejka

Przewodnik to taki zestaw tematów do przyjrzenia sie sobie.