Forum Wolnych od Alkoholu

[pietruszka]

Mi kiedyś w trudnych relacjach rodzinnych pomogło to, kiedy uświadomiłam sobie, że relacja nie zawsze musi być wzajemna, a przynajmniej ta "wzajemność" wcale, ale to wcale nie musi wyglądać według moich wyobrażeń.

Dla mnie dziś słowo relacja oznacza bardziej skupienie się na tym, co ja czuję do drugiej osoby i co w związku z tym mogę jej dać, pokazać, czym się podzielić, jakie emocje i jak mogę tej osobie pokazać. Nie oczekując nic w zamian. To niełatwe, ale relacja z drugą osobą nie jest interesem i wcale nie jest tak, że dawanie równoważy się z otrzymywaniem, albo co gorsza oczekiwaniem otrzymywania. Miłość, przyjaźń, koleżeństwo to nie biznes, to nie aktywa i pasywa, tu nie musi się wszystko równoważyć.

Kiedyś myślałam tak JA <-> ON/ONA/ONI
Teraz jest tak: JA -> ON/ONA/ONI

Nie ważne, co ktoś może mi dać, czy jeszcze gorzej "oddać". Ważne, co ja czuję i co w związku z tym mogę tej drugiej stronie okazać, podarować, (i objąć i przytulić się, i zezłościć się i zirytować, itd). Nie oczekując nic w zamian i dając do tego tej drugiej stronie prawo do własnej reakcji, wolność w wyborze, odbiorze... Paradoksalnie... wtedy w relacjach zaczynają się czasem dziać cuda, czasem maleńkie, drobne gesty, padają słowa, których się nie spodziewasz, rozwijają się więzi, których intensywność zaskakują. Takie małe cuda na ludzkim poziomie, tym bardziej zdumiewające, gdy dzieją się nie oczekiwane.

W piątek zmarł mój tata. (Część tutaj to wie, bo pisałam o tym w pamiętnikach). To była trudna i bolesna kiedyś dla mnie relacja. Sporo łez wylałam pracując nad przeszłością i dzieciństwem. Sporo też było złości między nami. Cieszę się, że zdążyłam mu powiedzieć, jak bardzo go kocham, a co pewnie ważniejsze - okazać mu tę miłość troską i cierpliwością, o które bym się nawet nie posądzała, w czasie tych jego ostatnich dni umierania na raka, który bezwzględnie nam go odebrał. Nie, ojciec do śmierci nie potrafił mi odwzajemnić tych słów. Dziś wiem, jakie to było przez całe jego życie trudne, jak bardzo nie radził sobie z wyrażaniem emocji w tak prosty sposób, jak słowa. Ale to nie znaczy, że tych uczuć nie okazywał, chociaż gdy przestałam właśnie oczekiwać słów czy gestów, wtedy dopiero zaczęłam go "słyszeć"... Mam niezbitą pewność, że mnie bardzo kochał, ale przekonałam się o tym, gdy... przestałam tego oczekiwać...

To są właśnie małe cuda miłości i innych relacji międzyludzkich.

[staaw]

[pietruszka]

[Tibor]

Ktoś mnie kiedyś pokierował w ten sposób, że kwestia WYBACZENIA powinna być poprzedzona moim rachunkiem sumienia.

Nie znam tych Waszych relacji, ale czytam troszkę z przerażeniem, że można się obrażać na kogoś, komu zmarnowałem życie, że można sobie szydzić czy żartować, że jest się dojną krową i kochają tylko po 10-tym. Może alkoholizm nie był przeze mnie zawiniony ale tylko i wyłącznie ja ponoszę dzisiaj odpowiedzialność za wszystko co w związku z tą chorobą czyniłem. Byłej żonie daje się doić ile wlezie, jestem w miarę swoich możliwości na każde jej zawołanie i jeszcze włos mi z głowy nie spadł. Nie czuję się poniżony, bo wielokrotnie we wspólnym życiu to ja ją poniżałem i upokarzałem. Mój rachunek sumienia wskazuje jednoznacznie, że ja byłem przyczyną rozbicia tego co zapowiadało się niegdyś dobrze.

Być może zachowania moich bliskich, te troszkę takie "chore", są również spowodowane tym, że niegdyś ja ich szantażowałem emocjonalnie. Dzisiaj nie uważam się za chorego, dzisiaj uważam, że moim za***nym obowiązkiem (również moralnym) jest czynić dobro tym, których skrzywdziłem. Odkupienie swoich win nie polega dla mnie na "przepraszam" ale również na byciu dla nich oparciem. Nie słowa a czyny. Bla, bla, bla nic nie zmieni.

Nie robię już rachunku sumienia komuś, czy ktoś wysyła kartkę czy nie, czy pisze smsa czy nie, to nie ma dla mnie znaczenia. Czy ja to robię? TAK. I żyję, nic mi się nie stało, nie zachorowałem od tego.

[staaw]

Tibor? Ty tak naprawdę podstawiasz drugi policzek?
Jak przyjdę i Cię zwymyślam dasz mi sto złotych?

[Tibor]

Dla mnie to żadna ujma więc w ten sposób tego nie postrzegam.
Jeśli tak mogę im zadośćuczynić to tym bardziej.

[Jędrek]

[jal]

@ niestety, zadośćuczynienie ma być dokonane na warunkach osoby poszkodowanej a nie na moich...

[Mozaika]

Widziałam córkę w autobusie, nie podeszła, ja też nie....

[Wiedźma]

...smutne...

[Mozaika]

Chodzę po raz kolejny na terapię, tym razem dla ofiar molestowania i przemocy domowej. Odważyłam się na konfrontację, co prawda listowną, ale napisałam wszystko! Odzewu nie ma, a mnie spadł ogromny kamień z serca, że nie muszę już utrzymywać kontaktu z oprawcą i sprawiedliwie wyjaśniłam mu dlaczego (jakby nie wiedział)... Czuję się tak jakbym zrzuciła z piersi ogromny kamień wprost w jego ręce i teraz niech on go dźwiga Nie boję się już niczego i jestem z siebie dumna

[jal]

Wprawdzie on nie zasługuje na wybaczenie ala ja zasługuję... dobra robota !

[JaKaJA]

KAŻDY zasługuje na wybaczenie. To bardzo trudne ale wazne i uwalniajace

[staaw]

[evita]

Mozaika, witaj 😊
Przeczytałam cały ten wątek i nie mam zamiaru ani oceniać twoich postanowień ani dyktować co powinnaś a co nie. Spróbowałam tylko wcielić się w sytuację twoich dzieci. I tak, chciałabym otrzymać jakąś informację od mojej mamy pomimo mojej nienawiści do niej (hipotetycznie, bo moja mama to wspaniała kobieta). Takie posunięcie może jeszcze nie teraz ale kiedyś może zaowocować wybaczeniem z każdej ze stron konfliktu .
Ale wybór oczywiście należy do Ciebie i zdaje się że już wybrałaś ostatecznie.
Pozdrawiam 😘